Εκπαίδευση στη Μεσοθεραπεία Πόνου

Ο πόνος είναι μια «δυσάρεστη αισθητηριακή και συναισθηματική εμπειρία που σχετίζεται με πραγματική ή πιθανή βλάβη ιστού ή περιγράφεται με όρους τέτοιας βλάβης».

Οξύς πόνος ερμηνεύεται ως σήμα συναγερμού που σχετίζεται με πραγματική ή πιθανή βλάβη ιστού—όταν ο πόνος επιμένει μπορεί να εξελιχθεί σε κατάσταση από μόνη της. Συνήθως, ο οξύς πόνος προκαλείται από ερεθισμό ή υπερβολικά βλαπτικά ερεθίσματα, αλλά σε περίπτωση παρατεταμένου πόνου το ευαίσθητο σύστημα ανάδρασης αλλοιώνεται και οι μηχανισμοί του πόνου παραμένουν ενεργοί. Ακόμη και αν ο πόνος δεν επιβεβαιωθεί σε κλινικό επίπεδο, μπορεί να εξηγηθεί από τη συνεχή απελευθέρωση φλεγμονωδών ουσιών και τη χρόνια ενεργοποίηση του κεντρικού νευρικού συστήματος που μπορεί να ελέγχει τον πόνο. Χρόνιος πόνος ορίζεται ο πόνος που επιμένει για περισσότερο από τρεις μήνες. Σε ασθενείς με αρθρίτιδα ή άλλες μυοσκελετικές παθήσεις, ο πόνος συνδέεται συχνά με φλεγμονή των περιφερικών ιστών (αλγογόνος πόνος), αλλά συνδέεται επίσης με βλάβη ή δυσλειτουργία νευρικών οδών (νευροπαθητικός πόνος). Συχνά, οι δύο τύποι πόνου συνυπάρχουν σε ασθενείς με χρόνιο πόνο στην πλάτη. Δυστυχώς, δεν υπάρχει καθολικά αναγνωρισμένο πρότυπο φροντίδας, καθώς υπάρχουν πολλές διαφορετικές επιλογές για την αντιμετώπιση του πόνου.

Στην Ευρώπη, τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη (NSAIDs) είναι η πρώτη επιλογή στους περισσότερους ασθενείς με μυοσκελετικό πόνο, σε συνδυασμό με μη φαρμακολογικές θεραπείες, όπως άσκηση, φυσιοθεραπεία, βελονισμός και φυτοθεραπεία. Η συχνή χρήση αυτών των φαρμάκων οδηγεί σε γαστρεντερική τοξικότητα, νεφρική δυσλειτουργία, καρδιαγγειακές επιπλοκές και αυξημένο κίνδυνο αλληλεπιδράσεων φαρμάκων. Αυτό, ειδικά σε ηλικιωμένους με συννοσηρότητες, ενισχύει την ανάγκη για ασφαλέστερες «εναλλακτικές» θεραπείες. Η τοπική φαρμακολογική θεραπεία, εάν είναι αποτελεσματική και καλά ανεκτή, αντιπροσωπεύει μια αποδεκτή εναλλακτική λύση στα συστηματικά NSAIDs.

Η μεσοθεραπεία συνίσταται σε μια σειρά «μικροενέσεων» δραστικών ουσιών στο χόριο με τη χρήση λεπτών βελόνων. Η βελόνα τοποθετείται σε κατάλληλο βάθος ανάλογα με το πάχος του δέρματος. Χρησιμοποιείται συνήθως μία βελόνα 4 mm (27G) ή 13 mm (30 ή 32G), σε γωνία 30–45 μοιρών σε σχέση με την επιφάνεια του δέρματος. Γενικά, 0,10–0,20 mL προϊόντος εγχέεται ανά σημείο και τα σημεία είναι 2–3 ανά cm². Εάν οι περιοχές είναι μεγάλες, απαιτούνται περισσότερες εγχύσεις.

Μετά την ένεση, το φάρμακο ακολουθεί τη βασική υποκείμενη ιστική διάχυση επιτυγχάνοντας συγκεντρώσεις υψηλότερες από αυτές της ενδομυϊκής χορήγησης. Ορισμένοι συγγραφείς θεωρούν τη μεσοθεραπεία ενδο- ή υποδόρια τεχνική, ωστόσο οι ουσίες που χορηγούνται μπορεί να έχουν διαφορετική φαρμακοκινητική. Έχει αποδειχθεί ότι η χορήγηση σε επιφανειακά στρώματα επιτρέπει μεγαλύτερη συγκέντρωση του φαρμάκου τοπικά, με χαμηλότερα επίπεδα στο αίμα, σε σύγκριση με την ενδομυϊκή ένεση.